Nominacja albumu AtomoGenus do nagrody FRYDERYK w kategorii "Album roku - Elektronika".

 

---

Album AtomoGenus wyłoniony przez niemieckich krytyków muzyki klasycznej do longlist 1/2024 i nominowany do nagrody Preis der deutschen Schallplattenkritik

 

05.01.2024
Longlist 1/2024 - Preis der deutschen Schallplattenkritik

Źródło: www.schallplattenkritik.de

---

Recenzja albumu AtomoGenus na portalu Meakultura

"To jest album dla tych, którzy szukają czegoś niekonwencjonalnego, lubią synkretyzm brzmień, w tym wypadku na styku elektroniki i nieskazitelnych technicznie brzmień altówki – zdecydowanie tak! Płytę stworzyli Ambasadorzy kampanii społecznej Save the Music, a Artystów prywatnie łączą bliskie więzy rodzinne. Płyta jest więc symbolicznym wskazaniem, że jeśli jest się otwartym na „inność” drugiego człowieka, to różnice stają się siłą − łączą w tworzeniu nowej jakości, a nie dzielą. To wspaniały drogowskaz na nowy rok dla nas wszystkich."


Marlena Wieczorek
Źródło: Portal Meakultura.pl
18.12.2023

---

Album AtomoGenus PŁYTĄ KWARTAŁU czasopisma Presto. Muzyka Film Sztuka 

   
Czasopismo Presto. Muzyka Film Sztuka

#41 Jesień 2023, s. 109

---

Recenzja albumu AtomoGenus - Program 3 Polskiego Radia

"Estradowa charyzma Władysława Komendarka i jego twórczość nagraniowa od lat przysparzają polskiej el-muzyce wiernych zwolenników. Imponujący wielowątkowy dorobek kompozytora zwieńcza płyta „AtomoGenus”. Ten właśnie tytułowy utwór stanowi dynamiczną kwintesencję nowego projektu. Wspólne realizacje z altowiolistą, na równi uzależnionym od cyfrowych technologii, zdumiewają doborem improwizacji i okazanych inwencji."


Jerzy Kordowicz
Program 3 Polskiego Radia
08.09.2023

---

Rewelacja czy rewolucja? Rewiolacja! Z altówką w roli głównej.
Recenzja plytomaniak.blogspot.com

"W przerwie między słuchaniem wielkiej symfoniki, a tej będzie w najbliższym czasie naprawdę sporo, by zapowiedzieć co najmniej kilka lub kilkanaście pozycji z muzyką rosyjską, dziełami Schuberta, Beethovena, Brahmsa, Straussa, Brucknera czy Mahlera, sięgam po album sytuujący się na przeciwległym biegunie obsady – z solową altówką w roli głównej. Robię to nie tylko dla swojego rodzaju psychicznej higieny, ale przede wszystkim z wewnętrznej potrzeby i żywego zainteresowania płytą, o której w końcu mogę napisać kilka słów. Żałuję, że tak późno i te słowa kieruję przede wszystkim do głównego „bohatera” nagrania otrzymanego bezpośrednio od niego samego, za co serdecznie dziękuję. Nieczęsto się zdarza, by wytwórnie lub wykonawcy sami proponowali Płytomaniakowi swoje propozycje do recenzji, dlatego cieszy mnie każdorazowo taka inicjatywa, tym bardziej, że w przypadku fonogramu będącego tematem mojego omówienia, mamy do czynienia z pozycją, która od czasu swojej rynkowej premiery cieszy się znakomitymi opiniami krytyków, zdobyła też nagrody i zdążyła utrwalić renomę solisty na polskiej i międzynarodowej scenie muzycznej. Od siebie dodam, że wspomniane wyżej sukcesy są całkowicie zasłużone, a moim zdaniem niniejszy album jest naprawdę godny uwagi z co najmniej kilku względów.

Wypełniony jest w całości muzyką na altówkę solo, co dowodzi jego oryginalności w zalewie konkurencyjnych tytułów z twórczością instrumentalną. Pianiści i skrzypkowie czy wiolonczeliści nie mają problemów z nagrywaniem swoich recitali, czy to solo, czy w duecie, ale w przypadku albumu zawierającego wyłącznie kompozycje na ukrytą gdzieś w orkiestrze czy kameralnych smyczkowych formacjach altówkę, można mówić o niewątpliwym wydarzeniu. Osobiście, bardzo to doceniam, ponieważ bardzo lubię i cenię ów instrument, niezastąpiony w przywołanych wyżej składach, ale zasługujący na większe zainteresowanie jako medium samo w sobie. Przyjemność sprawia mi jej brzmienie, łączące możliwości skrzypiec i wiolonczeli, wyraziste, pełne i głębokie i doceniam ambitne próby pokazania altówki w roli głównej na płytach, co zdarza się niezbyt często, a szkoda. Sądzę, że dużą rolę w zmianie tego stanu rzeczy odegra zarówno sam prezentowany album, jak i występujący na nim artysta, prowadzący niezwykle intensywną działalność koncertową, pedagogiczną i popularyzatorską – Krzysztof Komendarek-Tymendorf, absolwent Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, obecnie związany z nią jako nauczyciel, zajmujący się kształceniem młodych adeptów w grze na altówce i poznających tajniki muzyki kameralnej.

Płyta wytwórni Naxos dowodzi, że studenci mają się czego i od kogo uczyć. Na uwagę zasługuje ambitny, choć trochę za krótki wg mnie, repertuar (całość trwa niespełna 51 minut, co w przypadku niżej podpisanego nie zaspokoiło jego apetytu na kolejne kompozycje mogące trafić na krążek). Dwie pozycje o większych rozmiarach i w formie cyklicznej oraz dwie miniatury – wszystkie zaprezentowane z jednakową starannością, pasją, troską o wierność nutowemu zapisowi. Płytę otwiera Sonata (1959) Fiodora Drużynina (1932-2007), wybitnego rosyjskiego kompozytora, a jednocześnie czynnego wykonawcy, znakomitego solisty i kameralisty, członka sławnego Kwartetu Beethovena. Choć data powstania utworu koreluje z nabierającym wtedy na znaczeniu nurtem awangardowym w muzyce XX wieku, znaczonym chociażby powstającymi w tym samym czasie pierwszymi głośnymi kompozycjami Krzysztofa Pendereckiego, to ów powiew moderny z Zachodu nie był jeszcze na tyle silny, by w utworze Drużynina nie móc docenić jego niewątpliwych walorów i przystępności, wpływających na wartość i atrakcyjność dzieła. Kilkunastominutowy utwór, zawarty w czterech klasycznie skonstruowanych i skontrastowanych częściach, udowadnia mistrzostwo autora i jego perfekcyjną znajomość możliwości technicznych i wyrazowych altówki. Z pewnością dla słuchaczy, którzy tak jak ja sięgną po niniejszy album, Sonata będzie utworem nowym, ale zdecydowanie ciekawym i wartym poznania. Wywrze na nich z pewnością bardzo dobre wrażenie, zwłaszcza w tak przemyślanej i doskonale brzmiącej wersji.

To samo da się powiedzieć o dziele jeszcze większego formatu, zwłaszcza czasowego, ale również formalnego, bo złożonego aż z pięciu niezwykle precyzyjnie zaprojektowanych i różniących się od siebie ogniw – III Sonacie (1982) Mieczysława Weinberga (1919-1996). Autor był znakomitym pianistą, ale w jego bogatej i zróżnicowanej twórczości można znaleźć dzieła na inne instrumenty, za co ich wirtuozi powinni mu być naprawdę wdzięczni! Trwająca prawie 28 minut kompozycja stanowi nie lada wyzwanie zarówno dla wykonawcy, jak i słuchacza – ale ten ostatni, jeśli tylko poświęci dziełu maksimum zainteresowania i zaangażowanie nie ma się czego obawiać, za to odkryje muzykę wielkiej wagi i głębi, utrzymaną w charakterystycznym dla twórcy stylu i języku. Oczywiście, nie da się nie myśleć o muzyce Dymitra Szostakowicza, nie tylko z racji przyjaźni łączącej go z Mieczysławem Weinbergiem, ale również faktem napisania przez Rosjanina niezwykle poruszającej Sonaty na altówkę i fortepian, jego ostatnim utworze, pisanym tuż przed śmiercią i zadedykowanym Fiodorowi Drużyninowi. Pomimo tego, III Sonata autora Pasażerki jest pozycją jednoznacznie własną, w której indywidualność i znakomite pomysły muzyczne nie ulegają najmniejszej wątpliwości. Kompozycja Weinberga do łatwych pod względem technicznym zdecydowanie nie należy; nic dziwnego, pisana była dla Michaiła Tolpygi, innego znakomitego wirtuoza altówki. Słuchałem jej z przejęciem, podziwiając kunszt wykonawczy Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa, który włożył wiele pracy w przygotowanie dzieła pod kątem rejestracji płytowej. Zna je zresztą znakomicie, co słychać, a na dodatek, jak podaje informacja w książeczce albumu, opracował również szczegóły smyczkowania i palcowania w utworze, nagranym, podobnie jak poprzednią pozycję, po raz pierwszy w Polsce.

Całość materiału dopełniają dwie miniatury – wirtuozowski i stawiający soliści znaczne wymagania warsztatowe kaprys Hommage à Paganini, który napisał słynny dziewiętnastowieczny skrzypek Henri Vieuxtemps w hołdzie założonym legendarnemu mistrzowi wiolinistyki, lecz przeznaczonym na altówkę. Kolejny miły polski akcent nagrania, po wybitnej i zapadającej w pamięć III Sonacie Mieczysława Weinberga, stanowi dobrze znany i popularny Kaprys polski Grażyny Bacewicz, tutaj zaprezentowany w wersji (znakomitej!) sporządzonej przez Jerzego Kosmalę. Przyciąga uwagę początek – śpiewny i nastrojowy, który po krótkim łączniku przechodzi w efektowny epizod o ludowych inspiracjach i żywym, tanecznym charakterze. Mimo niedługich rozmiarów (niewiele ponad dwie i pół minuty), jest kompozycją wymagającą perfekcyjnej techniki i muzykalności.

Tak bogaty i zróżnicowany program znalazł idealnego interpretatora, a także kreatora, w osobie Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa, który, kierując się dobrym smakiem i artystyczną intuicją, przygotował recital przełamujący stereotypy i pokazujący piękny instrument w innym, fascynującym świetle. Każda z czterech pozycji programu w jego wykonaniu intryguje, budząc podziw dla umiejętności artysty, o komponentach których wspomniałem przy opisie poszczególnych dzieł. Prezentowany album, opatrzony tytułem będącym swoistą językową zabawą, z pewnością może trafić do przekonania nawet tym słuchaczom, którzy altówki dobrze nie znają, zaś imponująca znajomość materii, muzykalność i sztuka przekazania emocji słuchaczowi, są gwarancją przeżyć wysokiej próby. Nagrania wytwórni Naxos słuchałem z przyjemnością, łącząc swoje zamiłowanie do instrumentu z zaciekawieniem i poznawaniem nowego repertuaru, a to wszystko opartym na obcowaniu z kreacją godną nie tylko znakomitego wirtuoza, ale przede wszystkim wybitnego artysty. Krzysztof Komendarek-Tymendorf z pewnością jeszcze nie raz czy dwa sprawi melomanom równie dobre i satysfakcjonujące muzyczne niespodzianki. Będę mieć co najmniej jeszcze jedną okazję donieść o nich przy kolejnych okazjach.

Jeśli miałbym znaleźć jakieś subiektywnie pojmowane niedostatki przedsięwzięcia, to życzyłbym sobie dopełnienia albumu o kolejne pozycje, by przekroczyć chociażby godzinę czasu trwania. Równie cenna byłaby możliwość zamieszczenia polskiej wersji językowej tekstu w książeczce albumu, skądinąd ciekawego i zasługującego na przekład, tym bardziej, że prezentowane wydawnictwo, powstałe przy znaczącym udziale i wsparciu różnych podmiotów z kraju, mogłoby być jeszcze lepszą wizytówką solisty, a jednocześnie dawać okazję do poznania godnej pochwały inicjatywy melomanom, którzy być może nie władają zbyt dobrze niemczyzną czy angielszczyzną. Dociekliwi mogą, co prawda, znaleźć to w internecie, ale tak czy owak miło by było widzieć informacje o repertuarze i wykonawcy w naszym języku. Miałbym jeszcze jedną uwagę do jego fragmentu, poświęconego polskim akcentom w albumie. Autorka opracowania uznaje za takowy wyłącznie obecność Kaprysu Grażyny Bacewicz, sytuując Mieczysława Weinberga w gronie kompozytorów zza wschodniej granicy. Naprawdę, nie sądzę, że po tylu latach przywracania do powszechnej świadomości faktów biograficznych i jego twórczości jako takiej, urodzony i wykształcony w Warszawie i do końca życia posługujący się językiem polskim kompozytor zasłużył sobie na taką niezręczność!"

Paweł Chmielowski
17 Sierpnia 2023
Źródło: https://plytomaniak.blogspot.com/2023/08/rewelacja-czy-rewolucja-rewiolacja-z.html

---

Potrójny laureat II Międzynarodowej Nagrody Muzyczne Orły w 3 kategoriach:

- solista - koncerty solowe z orkiestrami	- płyta fonograficzna - "Quantum of Silence" (ODRADEK Records, USA)	- wydarzenie muzyczne - X EURO Chamber Music Festival Gdańsk 2022

---

Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

13.10.2022, Zamek Królewski w Warszawie Źródło: https://www.gov.pl/web/kultura/medale-i-odznaczenia-z-okazji-dnia-edukacji-narodowej

---

Quantum of Silence CD - 6 nominations for Opus Klassik Award 2022 in Germany in the categories:

- Instrumentalist of the Year
- Young Talent of the Year
- Solo Recording Instrument
- Classic without Limits
- World Premiere Recording
- New Classic


22.06.2022, Berlin
Źródło: https://www.opusklassik.de/

---

Recenzja albumu "Quantum of Silence"

"I just finished listening to a wonderful recording “Quantum of Silence” made by Polish violist Krzysztof Komendarek-Tymendorf. The recording is a collection of solo viola pieces written by several contemporary Polish composers.  Not only is the music very attractive and interesting but it also requires tremendous know-how of the performer; both artistically and technically.  Mr. Komendarek’s rendition shows his great musicality, tremendous ease handling the challenging technical demands of various selections, and a very convincing style recognition."

Dr. Jerzy Kosmala
Viola professor at the University of California/Irvine
15.06.2022

---

Recenzja albumu Quantum of Silence - longplayrecenzje.blogspot.com

"Wywodzący się z rodziny o głębokich tradycjach muzycznych Krzysztof Komendarek-Tymendorf, to należący dziś do grona czołowych polskich altowiolistów solista, kameralista, a także pedagog związany z Akademią Muzyczną w Gdańsku. W swej dyskografii posiada płyty wydane nakładem tak prestiżowych wytwórni jak m.in. Naxos, DUX i Acte Prealable.
Poza muzyką klasyczną, muzyk angażuje się również w projekty artystów z kręgu muzyki rockowej i jazzowej (m.in. Czerwone Gitary, Lady Pank, Coma czy Mika Urbaniak), oraz współpracuje z teatrem i przemysłem filmowym.
W roku 2020 ukazał się pierwszy album artysty nagrany solo, na którym kreatywny altowiolista sięgnął po utwory Fiodora Drużinina, Mieczysława Weinberga, Henriego Vieuxtempsa i Grażyny Bacewicz. Wydana nakładem zacnej wytwórni Naxos płyta "ReVIOLAtion" okazała się ogromnym sukcesem artystycznym, a muzyk udowodnił iż aż do XX wieku rzadko postrzegana jako pełnoprawny instrument solowy altówka, ma w sobie ogromny a mimo to rzadko wykorzystywany  potencjał.
Sukces "ReVIOLAtion" sprawił iż Krzysztof Komendarek-Tymendorf postanowił zrealizować kolejny album wypełniony zarówno utworami skomponowanymi z myślą o altówce solo (w tym przygotowanymi przez współczesnych polskich kompozytorów specjalnie dla artysty), jak innowacyjnymi opracowaniami utworów skrzypcowych.
Recital otwiera najstarsza z kompozycji jakie znalazły się w programie płyty, pochodząca z "Sonat Misteryjnych" Heinricha Ignaza Bibera "Passacaglia" z roku 1676. Po niej przez blisko 13 minut słuchamy ostatniego utworu skomponowanego przez Arama Chaczaturiana jakim jest "Sonata-Pieśń" z roku 1976, a następnie przenosimy się do XXI-wieku...
Pierwszym na płycie skomponowanym specjalnie dla Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa utworem  jest  nostalgiczna i melancholijna "Elegia" Tadeusza Dixy.
Z kolei "Strange Waves" Macieja Zimki to utwór pełen kontrastów zainspirowany rozmaitymi zjawiskami naturalnymi, po którym "Impresja" Kamila Cieślika ponownie roztacza stonowany i subtelny klimat, tym razem zdominowany nastrojem medytacji.
"Letni wieczór" autorstwa najmłodszej w gronie kompozytorów, których utworów słuchamy na "Quantum of Silence" Magdaleny Kurdziel (ur. w 1996 roku) i ozdobione stylową wokalizą "Gram samotnie w Ogrodzie Południa" Marka Czerniewicza, to tematy o bardzo dużych walorach ilustracyjnych.
Prawdziwą niespodzianką są trzy napisane na altówkę lub pierwotnie na skrzypce i altówkę tematy nieodżałowanego Krzysztofa Pendereckiego, których zamieszczenie na płycie stanowi wyjątkowy hołd polskiego wirtuoza dla wielkiego polskiego kompozytora.
Znakomitym zakończeniem albumu jest jeszcze jedna kompozycja przygotowana specjalnie dla Komendarka-Tymendorfa. Jest nią 4-częściowa "Przestrzeń" Anny Rocławskiej-Musiałczyk, nawiązująca do koncepcji całego programu płyty jaką jest idea dźwięku zawierającego w sobie ciszę i skupienie się nie tylko na nutach, ale też powstałą pomiędzy nimi przestrzenią.
Nagrany w ciągu dwóch dni w Marienmünster (Niemcy), a wydany nakładem amerykańskiej wytwórni Odradek koncepcyjny album "Quantum of Silence", to płyta której przez całe 67 minut słucha się z ogromnym zainteresowaniem. Krzysztof Komendarek-Tymendorf gra z niebywałą swobodą, w naturalny sposób poruszając się w różnych estetykach i stylach. Artysta żongluje dźwiękami i stylami gry, nie wspierając się dodatkowymi instrumentami bądź sztucznie generowanymi efektami, odsłaniając tym samym nie tylko ogromne możliwości tkwiące w niedocenianej do niedawna altówce, ale też prezentując swoją zapierającą dech w piersi technikę, wirtuozerię i ekspresję.
"Quantum of Silence" to także album, który poza prezentacją kilku premierowych utworów, ożywia i nadaje nowego blasku starszym kompozycjom.
Zdecydowanie polecam."

Robert Ratajczak
Maj 2022
Źródło: longplayrecenzje.blogspot.com

---

Recenzja albumu ReVIOLAtion - longplayrecenzje.blogspot.com

"ReVIOLAtion" to pierwszy solowy album altowiolisty solisty i kameralisty, a także pedagoga związanego z Akademią Muzyczną w Gdańsku, Krzysztofa Komendarka–Tymendorfa.
Wywodzący się z rodziny o głębokich tradycjach muzycznych artysta, w swej dyskografii posiada płyty wydane nakładem tak prestiżowych wytwórni jak m.in. Naxos, DUX i Acte Prealable. Poza muzyką klasyczną, Komendarek–Tymendorf angażuje się również w projekty artystów z kręgu muzyki rockowej i jazzowej (m.in. Czerwone Gitary, Lady Pank, Coma czy Mika Urbaniak), oraz współpracuje z teatrem i przemysłem filmowym.
"ReVIOLAtion” to jak sugeruje tytuł "altówkowa rewolucja". Altówka bowiem w świadomości wielu profesjonalnych muzyków i melomanów do niedawna nie była traktowana jako pełnoprawny instrument solowy. Tymczasem instrument ten posiada ogromny, a mimo to rzadko wykorzystywany potencjał.
Tytułowa "rewolucja" to także propagowanie wciąż nieznanego szerokiej publiczności repertuaru, do której to grupy niewątpliwie zaliczyć można, wypełniające główną część omawianej płyty sonaty Fiodora Drużynina (1932-2007) i Mieczysława Wajnberga (1919-1996), którym dr.hab.Krzysztof Komendarek–Tymendorf poświęcił dużo uwagi przygotowując swą rozprawę doktorską.
Program albumu uzupełniają fragmenty kaprysu "Hommage a Paganini" op.55 Henriego Vieuxtempsa (1820-1881) i "Kaprysu polskiego" Grażyny Bacewicz (1909-1969) opracowanego przez Jerzego Kosmalę.
Krzysztof Komendarek–Tymendorf zachwyca wirtuozerią i technicznym perfekcjonizmem, ale też znakomicie przekazuje swą grą emocje. Muzyk wypełnia przestrzeń dźwiękową partiami nasyconymi artyzmem i duszą, w pełni wykorzystując możliwości wyrazowe instrumentu i predyspozycje altówki w zakresie harmonii i dynamiki.
Płyta wydana nakładem prestiżowej niemieckiej wytwórni Naxos odniosła bardzo duży sukces. Gorąco przyjęty zarówno przez melomanów jak krytyków muzycznych album, otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień, m.in. Supersonic Pizzicato Award (Luksemburg), Clouzine 9. International Music Awards Fall 2021 (USA), Music & Stars Awards - The World Shining Talent, Global Music Awards (USA), Muzyczny Orzeł (Polska), oraz aż w czterech kategoriach nominowany był do najważniejszej nagrody muzycznej w Niemczech: Opus Klassik Award 2021.
Nic dziwnego iż artysta postanowił nagrać kolejną płytę w konwencji viola solo.
Album "Quantum of Silence" ukazał się rok po "ReVIOLAtion", tym razem nakładem amerykańskiej wytwórni Odradek."

Robert Ratajczak
Maj 2022
Źródło: longplayrecenzje.blogspot.com

 

---

Recenzja albumu Quantum of Silence na portalu Meakultura.pl

"W solowym brzmieniu altówki jest coś niezwykłego – w końcu często słyszymy ją w przybraniu orkiestrowym czy kameralnym. Odkrycie jej solo to intymność, bliskość i… miejsce na ciszę.
(...) Mnogość stylistyk wpływa pozytywnie na postrzeganie Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa – jawi się on jako artysta wszechstronny. Z dużym wyczuciem interpretuje utwory, zachowując cechy charakterystyczne danej epoki, a także indywidualne poszczególnych dzieł. W wykonaniach tych nie ma przesadnego eksponowania siebie – altowiolista przestrzeń wyrazową pozostawia kompozycji i temu, co jest w niej zawarte, wtapia się, dopasowuje do jej świata. Swobodę wykonawczą wykazuje w operowaniu dynamiką i artykulacją, realizuje swoją partię z wrażliwością, prezentując rozmaitą paletę emocji zawartych w dziełach oraz zwracając uwagę na walory kolorystyczne. To w tych aspektach – w posługiwaniu się dynamiką, artykulacją i kolorystyką, a także w przekazie uczuć – odnajdujemy jego indywidualność.
Wszystkie te szczegóły możemy zaobserwować dzięki odpowiedniemu nagraniu. Dźwięk został zarejestrowany w taki sposób, że można odnieść wrażenie, iż stoi się bardzo blisko grającego artysty. Słychać wiele szczegółów: pociągnięcia smyczka i jego zmiany kierunku, rezonans poszczególnych strun, dokładne nabrzmiewanie i wybrzmiewanie dźwięków, czasami również oddech instrumentalisty. Dzięki temu możemy skupić się na niuansach i docenić mistrzowskość wykonania najmniejszych detali. Wrażenie bliskości dźwięków sprawia również, że słuchanie płyty staje się bardziej intymne.
(...) W trakcie słuchania płyty okazuje się jednak, że utwory „zagrane” są w duecie – altówki i ciszy – co potwierdza tytuł i idea albumu. Zarówno wybrzmiewanie dźwięków, jak i przerwy w partii instrumentu to momenty, w których rolę towarzyszącą lub główną odgrywa cisza – wymowna, zdająca się przemawiać do słuchacza.
Refleksja, która może, ale nie musi mieć charakteru muzycznego… Krzysztof Komendarek-Tymendorf w Quantum of Silence pokazuje nam, że instrument solowy, pojedyncza jednostka jest w stanie samodzielnie wypełnić strukturę muzyczną utworu i zachwycić sobą – swoimi cechami indywidualnymi. Jednak może również stanowić element większej układanki (np. w orkiestrze lub zespole kameralnym) i współdziałać wraz z innymi nad odmiennym rodzajem równie intrygującej rzeczywistości. Może być piękna zarówno samotnie, jak i w grupie. Niezwykłe dla mnie podczas słuchania tej płyty było równoczesne odczuwanie poczucia pełni i braku – wrażenie, że wystarczy tylko altówka, że nie potrzeba więcej instrumentów, i jednocześnie słyszenie momentów „głuchej” ciszy, która przypominała o tym, że jednak czegoś brakuje.
***
Odkryć piękno brzmienia altówki solo, wsłuchać się w ciszę, dostrzec różnorodność muzyki pod względem epokowym i wyrazowym, skupić się na niuansach zarówno wykonawczych, jak i ogólnomuzczynych, poczuć bliskość dźwięków – wysłuchać Quantum of Silence Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa."

03.12.2021
Gabriela Jarosz
Źródło: Portal Meakultura.pl - http://meakultura.pl/artykul/odkrywajac-altowke-i-wraz-z-altowka-quantum-of-silence-krzysztofa-komendarka-tymendorfa-2569

---

Nagroda Gold Star - Best Instrumentalist CD

13.12.2021
Music & Stars Awards - The World Shining Talent
Gold Star - Best Instrumentalist CD
Źródło: https://musicandstarsawards.com/best-cd-results-december-2021/

---

Recenzja albumu Quantum of Silence na portalu Meakultura.pl

"W solowym brzmieniu altówki jest coś niezwykłego – w końcu często słyszymy ją w przybraniu orkiestrowym czy kameralnym. Odkrycie jej solo to intymność, bliskość i… miejsce na ciszę.
(...) Mnogość stylistyk wpływa pozytywnie na postrzeganie Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa – jawi się on jako artysta wszechstronny. Z dużym wyczuciem interpretuje utwory, zachowując cechy charakterystyczne danej epoki, a także indywidualne poszczególnych dzieł. W wykonaniach tych nie ma przesadnego eksponowania siebie – altowiolista przestrzeń wyrazową pozostawia kompozycji i temu, co jest w niej zawarte, wtapia się, dopasowuje do jej świata. Swobodę wykonawczą wykazuje w operowaniu dynamiką i artykulacją, realizuje swoją partię z wrażliwością, prezentując rozmaitą paletę emocji zawartych w dziełach oraz zwracając uwagę na walory kolorystyczne. To w tych aspektach – w posługiwaniu się dynamiką, artykulacją i kolorystyką, a także w przekazie uczuć – odnajdujemy jego indywidualność.
Wszystkie te szczegóły możemy zaobserwować dzięki odpowiedniemu nagraniu. Dźwięk został zarejestrowany w taki sposób, że można odnieść wrażenie, iż stoi się bardzo blisko grającego artysty. Słychać wiele szczegółów: pociągnięcia smyczka i jego zmiany kierunku, rezonans poszczególnych strun, dokładne nabrzmiewanie i wybrzmiewanie dźwięków, czasami również oddech instrumentalisty. Dzięki temu możemy skupić się na niuansach i docenić mistrzowskość wykonania najmniejszych detali. Wrażenie bliskości dźwięków sprawia również, że słuchanie płyty staje się bardziej intymne.
(...) W trakcie słuchania płyty okazuje się jednak, że utwory „zagrane” są w duecie – altówki i ciszy – co potwierdza tytuł i idea albumu. Zarówno wybrzmiewanie dźwięków, jak i przerwy w partii instrumentu to momenty, w których rolę towarzyszącą lub główną odgrywa cisza – wymowna, zdająca się przemawiać do słuchacza.
Refleksja, która może, ale nie musi mieć charakteru muzycznego… Krzysztof Komendarek-Tymendorf w Quantum of Silence pokazuje nam, że instrument solowy, pojedyncza jednostka jest w stanie samodzielnie wypełnić strukturę muzyczną utworu i zachwycić sobą – swoimi cechami indywidualnymi. Jednak może również stanowić element większej układanki (np. w orkiestrze lub zespole kameralnym) i współdziałać wraz z innymi nad odmiennym rodzajem równie intrygującej rzeczywistości. Może być piękna zarówno samotnie, jak i w grupie. Niezwykłe dla mnie podczas słuchania tej płyty było równoczesne odczuwanie poczucia pełni i braku – wrażenie, że wystarczy tylko altówka, że nie potrzeba więcej instrumentów, i jednocześnie słyszenie momentów „głuchej” ciszy, która przypominała o tym, że jednak czegoś brakuje.
***
Odkryć piękno brzmienia altówki solo, wsłuchać się w ciszę, dostrzec różnorodność muzyki pod względem epokowym i wyrazowym, skupić się na niuansach zarówno wykonawczych, jak i ogólnomuzczynych, poczuć bliskość dźwięków – wysłuchać Quantum of Silence Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa."

03.12.2021
Gabriela Jarosz
Źródło: Portal Meakultura.pl - http://meakultura.pl/artykul/odkrywajac-altowke-i-wraz-z-altowka-quantum-of-silence-krzysztofa-komendarka-tymendorfa-2569

---

Albumy ReVIOLAtion oraz Quantum of Silence nominowane przez krytyków muzycznych do prestiżowej nagrody - International Classical Music Awards 2022

16.11.2021
International Classical Music Awards 2022

---

Recenzja płyty "Quantum of Silence" w magazynie Fanfare (USA)

"Bardzo podobała mi się ReVIOLAtion, czyli solowa płyta Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa z muzyką Drużynina, Weinberga, Vieuxtempsa i Bacewicz, wydana przez Naxos (Fanfare 44:6). Drugi solowy album tego artysty, Quantum of Silence, jest jeszcze bardziej wszechstronny.
Sam tytuł, Quantum of Silence, odnosi się do idei wypełniania przestrzeni – pustki – dźwiękiem. Nawiązuje do zamysłu wykonawcy, by „tworzyć muzykę poprzez [własne] indywidualne doświadczanie czasu, przestrzeni zawartej pomiędzy nutami”. Ekspresyjność snuje nić wiążącą utwory na płycie – od Bibera po kompozytorów, którzy pisali specjalnie dla Komendarka-Tymendorfa. Czas pomiędzy nutami (sam tytuł i koncepcja przywodzą mi na myśl film Abbado Hearing the Silence).
Passacaglia Bibera, która rozpoczyna to doświadczenie muzyczne, została zagrana w tonacji c-moll (w odróżnieniu od oryginału w tonacji g-moll). Brzmi wspaniale, a wykonanie na altówce zdaje się dodawać powagi arcydziełu Bibera z 1676 roku. Techniczne wyzwanie wraz z ponadczasowością utworu tworzą tło dialogu, który niewielu do tej pory było w stanie prowadzić tak wnikliwie; obok perfekcyjnie wyważonej ornamentyki, Komendarkowi-Tymendorfowi udaje się oddać prawdziwe poczucie dostojeństwa.
Kontemplacja Sonaty-pieśni (1976) Chaczaturiana to kolejny krok w kierunku odkrycia na nowo tego wielkiego ormiańskiego kompozytora. Linie melodyczne rozbrzmiewają, znów ponadczasowym głosem. Ten Chaczaturian stanowi dla Komendarka-Tymendorfa pomost między barokiem a muzyką współczesną; zadziwiające jest również to, jak współcześnie brzmi Chaczaturian w tym utworze, finalnym dziele kompozytora (i hołdzie dla ostatniego dzieła Szostakowicza, jego Sonaty altówkowej). Raz jeszcze trzeba tu odbyć karkołomny spacer po linie rozciągniętej pomiędzy głosem samego Chaczaturiana a brzmieniem muzyki ludowej, tak bardzo obecnej w jego twórczości; Komendarek-Tymendorf ponownie odnajduje tu właściwą równowagę, ożywiając rytm.
Tadeusz Dixa (ur. 1983), który odebrał swoje wykształcenie w Gdańsku, proponuje napisaną specjalnie dla obecnego wykonawcy w 2020 roku Elegię – atrament jeszcze dobrze na kompozycji nie wysechł (no, prawie). Twórca daje wykonawcy możliwość wyboru formy wyrażenia melancholii zawartej w utworze pomiędzy „dynamiczną dramaturgią” a spokojem i liryzmem; zważywszy na ładunek energii w interpretacji, wygląda na to, że Komendarek-Tymendorf wybrał to pierwsze. Wyrazy uznania należą się wykonawcy również za czystość i kontrolę harmoniki oraz projekcję idealnie gładkiej linii melodycznej, co nie jest łatwym wyczynem. Także aplikatura nie odgrywa tu roli zwykłego efektu, a raczej niesie ze sobą muzyczno-dramatyczną wagę. Inspiracją dla utworu Dziwne fale (2020) Macieja Zimki (ur. 1989) był kontrast pomiędzy brutalną stroną natury a właściwym jej pięknem. Ta dychotomia znajduje odzwierciedlenie w muzycznej płaszczyźnie, która często mieści w sobie skrajności, a nagranie w dużym zbliżeniu z pewnością podkreśla ten pierwotny, emocjonalny wymiar. Kompozytor wykorzystuje głęboki dolny zakres spektrum altówki z doskonałym skutkiem. Kolegę Dixy z Gdańska, Kamila Cieślika (ur. 1961), reprezentuje utwór Impresja z 2020 roku. Prosta trójdzielna struktura, gdzie część centralna to marsz, podczas gdy części zewnętrzne napisane są bez linii taktowych. Te długie frazy mają w sobie coś z melancholijnej pieśni ludowej, a Komendarek-Tymendorf oddaje całą ich wartość i znowu pozwala wspaniale wybrzmieć melodii w dolnym rejestrze.
Jeszcze większe wrażenie robi Letni wieczór Magdaleny Kurdziel. Ta urodzona w 1996 roku wszechstronna kompozytorka zainspirowała się obrazami amerykańskiego malarza Edwarda Hoppera. Znów melancholia odgrywa tu rolę pierwszoplanową, mężczyzna rozmawia z kobietą, która wydaje się być nieobecna. Otacza ich ciemność. Samotność to tutaj kluczowe słowo, a Komendarek-Tymendorf oddaje ją doskonale, jak zawsze z nienagannym strojeniem i techniką.
Ponownie przechodzimy do kompozytora wykształconego w Gdańsku – tym razem to Marek Czerniewicz (ur. 1974). Jego utwór z 2020 roku, Gram samotnie w Ogrodzie Południa, zwraca uwagę tym, że linie melodyczne (oddane w pizzicato) przerywają – niekiedy gwałtowne – strzępy dźwięku. Kompozytora zainspirował sen, w którym przechadzał się po „opuszczonym, zdziczałym barokowym ogrodzie” pełnym świetlistych pałaców i warstwa dźwiękowa oddaje to poczucie inności świata, zachowując jednocześnie jasne brzmienie. To nie pierwszy utwór, w którym pojawia się partia wokalna przeznaczona dla instrumentalisty, ale została efektownie zrobiona (i dobrze zaśpiewana przez Komendarka-Tymendorfa).
Świetnie, że jest tu też trochę Pendereckiego: Tanz (2010), utwór na bis na ludową nutę, Sarabanda (J.S. Bach In Memoriam, 2000/1), przeróbka części z Divertimenta na wiolonczelę solo z 1984 roku (jakież to piękne, zimne harmonie), i wreszcie Kadencja z 1984 roku (wprawdzie kadencja bez koncertu, ale mimo to olśniewająca), pełna zadumy, bolesna w swych dysonansach i skrajnych kontrastach rejestrowych.
Wreszcie czteroczęściowa Przestrzeń Anny Rocławskiej-Musiałczyk (ur. 1987). Jest to pierwszy utwór kompozytorki na altówkę solo, który powstał na zamówienie obecnego wykonawcy. Powracamy tu do idei przestrzeni – struktury muzycznej, którą należy wypełnić. Utwór ma charakter narastającego crescendo, które Komendarek-Tymendorf doskonale rozwija za pomocą dynamiki i wirtuozerii.
Płyta została wydana przez wytwórnię Odradek, nie dziwi więc fakt, że jakość nagrania jest bez zarzutu. Komendarek-Tymendorf to doskonały altowiolista, a jego oddanie muzyce naszych czasów, jak również wzbogacaniu repertuaru na wybrany przez siebie instrument – godne podziwu. Polecam."

Colin Clarke

Powyższa recenzja ukaże się w listopadowo-grudniowym wydaniu czasopisma Fanfare.
Joel Flegler, redaktor, Fanfare Magazine.
Tłumaczenie: Dominika Pieczka
Źródło: //www.fanfarearchive.com

---

Critics` choice for October 2021

Październik 2021

Źródło: Fanfare Magazine (USA)

---

Nagroda Clouzine 9. International Music Award Fall 2021 - Best Classical Song - Polish Capriccio for Viola Solo (ReVIOLAtion CD)

27.09.2021
Nagroda Clouzine 9. International Music Award Fall 2021 - Best Classical Song - Polish Capriccio for Viola Solo (ReVIOLAtion CD)
Źródło: Clouzine International Music Award

Laureat Nagrody Muzyczny Orzeł 2020 za płytę Cd "ReVIOLAtion"

29.08.2021
Źródło: http://muzyczneorly.pl/

Global Music Awards (USA)

07.08.2021
Instrumentalist and Emerging artist
Silver Medal Winner
Źródło: http://www.globalmusicawards.com/

Recenzja "Quantum of Silence" w Magazynie Presto

"Na drugim solowym albumie Tymendorf przeprowadza nas przez czas i przestrzeń muzycznych kompozycji od baroku do współczesności, znów udowadniając, jak wirtuozowskim, czułym instrumentem jest altówka. Znajdując balans między dźwiękiem a ciszą, artysta buduje serie napięć, którym sprzyjają wybrane utwory, bo są w nich zaszyte skrajne emocje, od smutku, bólu, tęsknoty po radość, szczęście."

26.07.2021
Maja Baczyńska, Anna Mielcarska, Kinga A. Wojciechowska
Źródło: Magazyn Presto - Muzyka-Film-Sztuka, Numer wydania: 32/2021, str. 129

---

"Quantum of Silence" wyłonione przez niemieckich krytyków muzyki klasycznej do longlist 3/2021 - Preis der deutschen Schallplattenkritik

 

05.07.2021
Longlist 3/2021 - Preis der deutschen Schallplattenkritik

Źródło: www.schallplattenkritik.de/bestenlisten/longlist/longlist-3-2021
 

---

Nagroda Gold Star - Best Instrumentalist CD

12.06.2021
Music & Stars Awards - The World Shining Talent
Gold Star - Best Instrumentalist CD
Źródło: https://musicandstarsawards.com/best-cd-results-june-2021/

Recenzja "Quantum of Silence" - Ruch Muzyczny

"Quantum of Silence jest refleksją na temat czasu w muzyce. Zróżnicowany repertuar - od Passacaglii Bibera, przez twórczość Pendereckiego, do najnowszych utworów dedykowanych artyście przez trójmiejskich kompozytorów - daje wykonawcy szeroką możliwość wypowiedzi. Najbardziej poruszają utwory Marka Czerniewicza, Tadeusza Dixy i Anny Rocławskiej-Musiałczyk. Burzliwe emocje dają obraz duszy człowieka, który ma wiele do opowiedzenia."

"Z pełnym przekonaniem można stwierdzić, że Krzysztof Komendarek-Tymendorf to światowej klasy wirtuoz altowiolista, który kontynuuje własne postrzeganie muzyki poprzez propagowanie tym razem bardziej zróżnicowanej twórczości. Interpretacje zaskakujących kompozycji zobrazowane poprzez estetykę brzmieniową altówki zostały wydane na jego nowym albumie „Quantum of Silence”.
Kilka miesięcy temu ukazała się doskonała płyta „ReVIOLAtion”, a już dostaliśmy nowy, nasycony jeszcze większym kolorytem, zestaw wytrawnie prezentujących się kompozycji. Dobór repertuaru na ten album wydaje się niezwykle zaskakujący, ale pokazuje jeszcze większą wszechstronność artysty, który jest w stanie odnaleźć się w różnych przestrzeniach muzycznych. Należy tutaj położyć nacisk na słowo „przestrzeń”, bo niemal w każdym utworze dostaliśmy pełną możliwość odnalezienia czystej formy solowych interpretacji, zaaranżowanych na bezpośrednim brzmieniu jednego instrumentu. Wiele na tej płycie wspomnianej przestrzeni, niewypełnionej sztucznie dodatkowymi elementami. Co oznacza, że niemało w tej muzyce artyzmu, opartego jedynie na emocjonalności, wyczuciu chwili i sile instrumentu, który przybiera tu zaskakujące formy. Ta obecność w nieograniczonej twórczo przestrzeni bywa poruszająca.
Zdarzają się budujące napięcie pauzy, a nawet cisza, która wbrew pozorom nadaje żywego pierwiastka. To pozwala nadać odpowiedniej głębi, ale też przystępności takim wysublimowanym kompozycjom jak chociażby „I Play Alone in the Garden” Marka Czerniewicza.
Wracając do różnorodności repertuarowej trzeba nadmienić, że obok dzieł Krzysztofa Pendereckiego (będące hołdem dla artysty), znajdziemy propozycje skomponowane przez młodych twórców. Stąd obok wybitnej „Passacagli” Bibera z 1676 roku (najstarsza propozycja na płycie), znalazł się poruszający inwencją twórczą „Impression” Kamila Cieślika. Rozrzut repertuarowy nie przesłania wyobraźni twórczej Komendarka, który z łatwością odnajduje się w kolejnych kompozycjach. Za każdym razem znajdując sposób na podejście do nieoczywistej formy, czasem sięgając do utworów pierwotnie zaaranżowanych na skrzypce. To wymaga elastyczności i umiejętności prezentowania własnych pomysłów w nieoczywistym profilu muzycznym.
Budzi podziw opanowanie, utrzymywanie napięcia, drobiazgowe przeplatanie emocji z zawodowstwem, które są w stanie ożywić najbardziej drobiazgowe elementy tych kompozycji. Dobór repertuaru to także różnorodność pod względem określania pewnej energii, która w nich występuje. Wydawać się może, jakby na tym albumie wszystko współistniało ze sobą według określonej strategii artystycznej. Szaleństwo w „Strange Waves” przeplata się z kalibracją kunsztu w nieco wręcz odrealnionej „Sarabande (J.S. Bach in memoriam)”.
Na albumie „Quantum of Silence” ważne są niuanse, a także różne formy ekspresji, które Krzysztof Komendarek-Tymendorf jest w stanie rozrysować z ogromnym kunsztem, naturalnością i umiejętnością dozowania dźwięku. To wytrawnie piękny zestaw kilku ważnych kompozycji, które poprzez specyfikę instrumentu, nabierają na tej płycie jeszcze głębszego, na swój sposób nowego znaczenia."

4 nominacje do nagrody Opus Klassik 2021 w Niemczech w kategoriach:

- Nagranie solowe - instrument
- Instrumentalista Roku
- Młody Artysta Roku
- Muzyka klasyczna bez granic


02.06.2021, Berlin
Źródło: https://www.opusklassik.de/

Recenzja płyty "Quantum of Silence"

"Wybitni altowioliści są rzadkością. Wyjątkowym odkryciem było dla mnie wysłuchanie nagrań młodego i ambitnego altowiolisty Krzysztofa Komendarek-Tymendorf. Skrótowy przebieg dorobku twórczego młodego utalentowanego artysty, wykazuje jego piękne osiągnięcia w trudnym zarówno ciekawym repertuarze Chaczaturiana i Pendereckiego."

Quantum of Silence Cd - wyróżnienie
 

„Brawo! Pierwszorzędne wykonanie i niezwykle urozmaicony album na altówkę solo!”
 

Recenzja "Quantum of Silence" w Pizzicato Magazine (Luxembourg)

"Tytuł Quantum of Silence nawiązuje do wypowiedzi słynnych muzyków, takich jak Casals, Couperin, Mahler czy Mozart, poszukujących znaczenia i treści muzyki poza zapisanymi nutami – w duszy, poza tekstem – pomiędzy nutami, a nawet poza nutami – w ciszy. Komendarek-Tymendorf tworzy klamrę, którą obejmuje utwory z XVII, XX i XXI wieku, w tym ostatnim przypadku reprezentowane przez kompozycje napisane dla niego samego, aby dać możliwość wglądu w różne okresy w muzyce, co również ma za zadnie otwierać ucho na ciszę między nutami.
Wraz z Passacaglią Bibera, która otwiera płytę, muzyk zarejestrował utwór, który zwykle wykonywany jest przez skrzypków, natomiast pozostałe utwory, jak Sonata-pieśń Chaczaturiana i nowsze kompozycje, powstały z myślą o altówce. Utwory kompozytorów polskich, z wyjątkiem dzieł Pendereckiego, to utwory skomponowane dla niego samego, które również nagrał po raz pierwszy.
Teraz w nowej wytwórni Komendarek-Tymendorf prezentuje swoją drugą serię nagrań solistycznych z pełnym, bogatym dźwiękiem, który jednak nie jest przesadnie ciężki ani natarczywy. Poświęca się owemu kompendium przy użyciu najnowszego mistrzowskiego instrumentu wykonanego przez rodaka.
Udaje mu się przy tym w imponujący sposób oddać muzyczną elegijność tkwiącą zarówno w brzmieniu instrumentu, jak i w niektórych utworach, a także przywołać siły natury, na przykład w Strange Waves.
Muzyk ma też zdolność wydobywania z instrumentu nastroju zadumy, jak w utworze Czerniewicza, oraz radości, jak w partiach o charakterze tanecznym."

27.05.2021
Uwe Krusch
Ocena CD:   
Tłumaczenie: Dominika Pieczka
Źródło: https://www.pizzicato.lu/reise-fur-viola-mit-schwerpunkt-im-heute/

Recenzja płyty "ReVIOLAtion" w magazynie Fanfare (USA)

"Nie ma to jak przyjemna acz odważna propozycja przy okazji debiutanckiego albumu. Pomysłowo zatytułowana płyta, ReVIOLAtion, podejmuje wyzwanie, jakim są dwa wielkie dzieła na altówkę solo. Fiodor Drużynin (1932-2007), słynny altowiolista, któremu Szostakowicz zadedykował swoją cudowną Sonatę na altówkę solo, napisał swoją Sonatę na altówkę solo w 1959 roku; był również związany z Mieczysławem Weinbergiem (1919-1996), co zaowocowało czterema Sonatami na altówkę solo ostatniego z wymienionych tu twórców (pierwszej z nich tu nie usłyszymy, a dedykowana jest Drużyninowi).

Recenzja płyty "Quantum of Silence" na blogu Kronika Ludwika

"Po wczorajszym popisie altowiolisty Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa nie mogłem opędzić się od myśli na temat roli wirtuozów w nadawaniu charakteru wykonywanej muzyce.
Setki razy słyszałem o zdumieniu kompozytorów niespodziewających się tego, jak może wybrzmieć ich muzyka „oddana w ręce” wybitnych solistów, orkiestr lub dyrygentów. Niejeden raz zdarzało się, że kompozycje zinterpretowane przez Wielkich jawiły się ich twórcom jak dzieła cudze, obce…
Potęga różnorodnej muzycznej wyobraźni, emocjonalnej odmienności, subtelnego wyczuwania ledwo uchwytnych niuansów nastroju chwili, twórczego czytania partytur według sobie tylko znanego alfabetu – wszystko to czyniło i zawsze czynić będzie wybitnych wykonawców współtwórcami arcydzieł.
Rzadko kiedy zdarza się, aby kompozytorzy świadomie tworzyli w sposób na tyle prosty, by wirtuozeryjne sztuczki stawały się dla muzyki zbędnym balastem.
Najprostsze i najszczersze emocje, myśli pozbawione ironii, sarkazmu i fałszu, słowa prawdziwe i bezpośrednie tak oczywiste dla dzieci nabierają wraz z dorastaniem przeróżnych, nie zawsze pozytywnych naleciałości. (…)
Gdy więc wczoraj wieczorem Mietek Weinberg zapytał mnie podczas kolacji, czy nie chciałbym posłuchać nowiuteńkiej płyty Komendarka-Tymendorfa – jego nowego faworyta gry na altówce, w pierwszej chwili odmówiłem, lecz gdy zobaczyłem kątem oka tytuł płyty: „Quantum of Silence” od razu wiedziałem, że nie może być to przypadek.
Przypomniawszy sobie poprzednią płytę tego młodego Polaka, wręcz wyszarpnąłem z rąk Weinberga pudełko z nagraniem i żwawo ruszyłem do siebie, zadziwiająco podekscytowany (…)
Powoli zaprzyjaźniałem się jednak z muzyką, która z każdą oswojoną chwilą stawała się coraz bardziej intrygująca. Zasłuchałem się na tyle, że długo nie docierało do mnie pukanie w moje drzwi. Dopiero gdy stukot stał się łomotem, wstałem z fotela i nie wyłączając płyty, podszedłem do wejścia, przed którym stał Johann Sebastian, trzymający w jednej dłoni kilkanaście wykonań bożonarodzeniowego oratorium, a w drugiej… płytę Komendarka-Tymendorfa (…)
– Zaraz będzie wspaniały utwór Czerniewicza – powiedział, łamiąc sobie język na polskim nazwisku – Posłuchajmy. Naprawdę warto. Oratorium obaj przecież znamy na pamięć. A zresztą za chwilę będzie Sarabanda na moją cześć…
W krótkiej przerwie pomiędzy utworami usłyszeliśmy delikatne pukanie. W drzwiach stał Penderecki. W rękach trzymał nową płytę Komendarka-Tymendorfa…
– To moja Cadenza, za chwilę będzie pięknie – powiedział, po czym bez słowa przysiadł obok Bacha.
Płytę zakończył wspaniały czteroczęściowy utwór „Przestrzeń” Anny Rocławskiej-Musiałczyk, a gdy ucichły ostatnie dźwięki ciszy z jej „Largo misterioso” podszedłem do stolika, wziąłem plik kartek ze swoimi notatkami na temat „Oratorium na Boże Narodzenie”, które miałem przygotowane na spotkanie z Bachem i zacząłem je przeglądać, czekając na pytania Johanna Sebastiana.
– Odpuść, Ludwiku. Przez tego Polaka jestem dzisiaj w całkiem innym świecie – powiedział, bacznie obserwując przy tym, jak na biało-czerwone kolory barwiła oblicze Pendereckiego niedająca się ukryć duma (…)
– Zostawię ci kilkanaście wybranych wykonań tego mojego oratorium, ale proszę cię, nie każ mi dzisiaj wracać myślą do Lipska. Dużo bardziej wolałbym lepiej poznać tego altowiolistę. Jak on ma na imię?
– Tak samo, jak ja – mruknął wyraźnie zadowolony Penderecki."

6-8.05.2021
Andrzej Łada
Źródło: https://www.kronikaludwika.blog/

Recenzja płyty "ReVIOLAtion" w El Eniversal (Meksyk)

"Gra słów w tytule debiutanckiej płyty młodego polskiego altowiolisty Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa (1988) to bodaj najtrafniejsza puenta, z jaką się spotkałem od dłuższego czasu: ReVIOLAtion (Naxos, 2020). Album nie tylko prezentuje spójny repertuar na altówkę solo, co samo w sobie jest już rewelacją, ale też – abstrahując od moich osobistych zainteresowań – koncentruje się na kompozytorze, który jeszcze kilka lat temu zdawał się zupełnie zapomniany przez większość lub jej nieznany, tj. Mieczysławie Weinbergu (1919-1996).
Nie, żeby wszystko koncentrowało się na nim samym, ale z całą pewnością zajmuje on centralną pozycję (i to jego utwór wypełnia połowę łącznego czasu trwania płyty), zaś program jako koncepcja zatacza wokół tworzonej przez niego osi idealne koło, które zamyka się albo z punktu widzenia Polaka, albo z punktu widzenia obserwatora wycinka historii altówki. Albo ze względu na to, co jest konieczne do przewartościowania, do ponownego rozważenia, do powtórnej analizy. By oddać sprawiedliwość.
Obok Weinberga, obecnego na płycie dzięki Sonacie na altówkę solo nr 3 op. 135, któremu Szostakowicz w swoim pracowitym życiu udzielał artystycznego, przyjacielskiego i politycznego wsparcia, jest Fiodor Drużynin (1932-2007), bardziej znany jako altowiolista niż kompozytor, któremu zarówno Weinberg, jak i Szostakowicz dedykowali swoje utwory (wśród nich szczególnie ostatnie dzieło Szostakowicza, Sonata na altówkę i fortepian op. 147); z jego twórczości napłycie znalazła się Sonata na altówkę z 1959 roku.
Po tych dwóch mocnych, głębokich i rozdzierających serce utworach programzamykają dwa dzieła o wirtuozowskim rozmachu: jako skrzypcowy dodatek obowiązkowy Kaprys c-moll op. 55 “Hołd dla Paganiniego” Henri Vieuxtampsa (1820-1881), a spośród utworów polskich – Kaprys polski wybitnej kompozytorki Grażyny Bacewicz (1909-1969), w oryginale na skrzypce a tutaj w wersji na altówkę Jerzego Kosmali.
W rękach polskiego altowiolisty repertuar ten ujawnia wszechstronne możliwości brzmieniowe instrumentu, o którym ktoś kiedyś powiedział, że idealnie nadaje się do gry z żywiołową wirtuozerią skrzypiec i emocjonalnym ciężarem akustycznym wiolonczeli. Ale nade wszystko pokazuje on głęboką i skoncentrowaną ekspresję wspomnianych kompozytorów, czasem pełną rezygnacji i bólu, zawsze jednak energiczną i żywą.
Weinberg, o czym się już od pewnego czasu mówi, przeżywa okres świetności od czasu, gdy kilka lat temu obchodzono stulecie jego urodzin, a kolejni wykonawcy, jak skrzypkowie Linus Roth czy Gidon Kremer oraz dyrygentka Mirga Gražinytė-Tyla, stali się niestrudzonymi propagatorami jego twórczości.
Także od pewnego czasu, choć najintensywniej w latach dwudziestych XXI wieku wraz z rozkwitem ruchu Black Lives Matter w Stanach Zjednoczonych, artyści pochodzenia afrykańskiego – dawni i obecni – doświadczają swoistej rewaluacji, którą należy przyjąć z radością i zainteresowaniem. Przejawia się on poprzez powstawanie nowych urzędów, których zadaniem jest dbanie o różnorodność rasową w zespołach operowych i baletowych, poprzez nieustanne dyskusje publiczne na temat uwzględniania owej różnorodności już na wczesnych etapach edukacji, poprzez zamówienia i programy zaplanowane w najbliższej przyszłości, a także poprzez produkcje płytowe, w których również dokonuje się takiej rewaluacji."

"ReVIOLAtion" albumem dnia w Czech Radio

"To debiut w dyskografii tego altowiolisty. W angielskim tytule płyty, czyli „ReVIOLAtion” (z graficznym podkreśleniem wewnątrz niego liter viola, czyli altówka), zachodzi gra słów pomiędzy jeszcze dwoma innymi terminami oprócz wspomnianego viola, a mianowicie revolution (rewolucja) i revelation (objawienie). Nie przypadkiem Krzysztof Komendarek-Tymendorf jasno deklaruje swoje intencje, by przedstawić własny instrument w sposób odkrywczy, ciekawy, nowy, wręcz rewolucyjny. Co zrozumiałe, stara się też przekonać słuchaczy, że lekceważenie altówki niczemu nie służy... Słuchając utworów na płycie można przyznać, że muzyk ma wszelkie predyspozycje, by cel ten osiągnąć. Oprócz sonaty Fiodora Drużynina, nagrał również trzecią z czterech sonat napisanych na altówkę solo przez Mieczysława Weinberga, nieco zapomnianego, ale bardzo ciekawego kompozytora radzieckiego. (...) Jak dowiadujemy się z płyty, Krzysztof Komendarek-Tymendorf (poza śmiałością dramaturgiczną) naprawdę posiada zdolność grania na altówce w taki sposób, że wyraźnie naświetla i eksponuje jej wyjątkową rolę wśród instrumentów smyczkowych: odnajdujemy w niej zarówno skrzypcową wirtuozerię, jak i śpiewną, głębszą barwę przywodzącą na myśl wiolonczelę. (...)"

11.04.2021
Petr Veber
Źródło: Český rozhlas, Praga, Czechy; https://vltava.rozhlas.cz/reviolation-8487444

Ocena płyty "ReVIOLAtion" w Diapason Magazine (Francja)

   

Fiodor Drużynin (1932–2007), altowiolista Kwartetu Beethovena (od 1960 roku), dla którego Szostakowicz napisał Sonatę op. 147, był także kompozytorem. Largamente, które otwiera jego znakomitą Sonatę na altówkę (1959), pozwala Krzysztofowi Komendarkowi-Tymendorfowi przedstawić się w imponującym stylu. Sprawny smyczek daje pierwszeństwo głębi, a nie linearności, uwydatniając dynamiczne akcenty, aby lepiej zaznaczyć zdarzenia i chropowatość dyskursu, którego napięcie zachowuje. Po zaostrzeniu przenikliwego Vivace uwalnia prawie skrzypcowe góry w Adagio quasi lento.

Ocena płyty: 5 Kamertonów
Nicolas Derny
Kwiecień 2021
Źródło: Diapason Magazine (Francja), Issue nr 699

Recenzja „ReVIOLAtion” w Portalu Radio Sygnały

"Wydawać by się mogło, że muzyka klasyczna to przeżytek, który pozostał jedynie wspomnieniem i kojarzy nam się bardziej ze schyłkiem dziewiętnastego wieku i paryskimi salonami, niż współczesnością, jednak nic bardziej mylnego. Muzyka klasyczna jest nadal żywa i uznawana, a wykonujący ją artyści nagradzani są prestiżowymi nagrodami.

„ReVIOLAtion” recenzja – American Record Guide (USA)

"Świetnie, a dźwięk wręcz doskonały. Z przyjemnością posłucham kolejnych propozycji pana Komendarka-Tymendorfa."
 

Recenzja pt. "Altówka wychodzi z cienia. Nie jest to zatem muzyka łatwa, ale to, co dobywa się z głośników, wbija w fotel" w Gazecie Wyborczej

"Krzysztof Komendarek-Tymendorf to wschodząca gwiazda polskiej altowiolistyki. W tym określeniu nie ma grama przesady. Można się o tym przekonać, sięgając po jego debiutancką plytę ReVIOLAtion", wydaną przez fonograficznego potentata firmę Naxos. Album przynosi utwory na altówkę solo kompozytorów współczesnych: Drużynina, Weinberga, Vieuxtempsa i Grażyny Bacewicz. Nie jest to zatem muzyka łatwa, ale to, co dobywa się z głośników, wbija w fotel.

Podchodziłem do tego nagrania z rezerwą, bo przecież altówka królową instrumentów nie jest, kompozycje na nią nie należą do kanonu, a przed solistą - jak błędnie myślałem - jeszcze długa droga, zanim zdoła osiągnąć taki poziom gry, który odpowiadałby słowom profesora Piotra Reicherta: „grę znakomitego altowiolisty wyróżnia sprawność skrzypka i głębia tonu wiolonczel". Okazało się. że moje obawy były bezzasadne. Krzysztof Komendarek-Tymendorf to instrumentalista wspaniały, o rzadko spotykanej muzykalności i niezwykłym poziomie wirtuozerii.

Tytuł płyty – „ReVOLAtion"- z początku też wydał mi się nieco wydumany i pretensjonalny. I znowu niepotrzebnie. Gra słów ma oznaczać rewolucję altówkowa"- nagranie w rzeczy samej takie właśnie jest. Komendarek-Tymendorf nie tylko rewolucyjnie - choć chwilami i kontrowersyjnie - interpretuje każdą kompozycję, ale też wybrany przez artystę repertuar stanowi możliwość pokazania niedocenianej palety brzmień i technicznych możliwości instrumentu. Zestawione ze sobą sonaty Drużynina i Weinberga prezentują nie tylko ducha muzycznego spod znaku Szostakowicza, ale i pokazują, jaką estymą cieszył się ten instrument u obu kompozytorów.

Płytę kończą dwa drobne utwory Henri Vieuxtempsa i Grażyny Bacewicz. Oba wirtuozowskie. Prezentacja umiejętności instrumentalisty nie jest jednak ich głównym celem. Oczywiście Komendarek-Tymendorf pokazuje w nich swoje umiejętności, tyle że nie są one puste – stoją za nimi muzykalność, bogate brzmienie i duża rozpiętość dynamiki.

Z radością polecam płytę Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa – artysty młodego, ale już w pełni dojrzałego i kompletnego."

12.02.2021
Robert Majewski
Źródło: Gazeta Wyborcza (forma papierowa oraz online)
https://plock.wyborcza.pl/plock/7,35681,26789122,altowka-wychodzi-z-cienia-nie-jest-to-muzyka-latwa-ale-to.html

Recenzja „ReVIOLAtion” w Portalu Polska Płyta / Polska Muzyka

"Krzysztof Komendarek-Tymendorf to młody altowiolista, którego CV wypełnione jest wieloma znakomitymi projektami i wyróżnieniami zdobytymi jako najwyższej rangi muzyk. “ReVIOLAtion” to odważny projekt, bo na pierwszym planie mamy do czynienia – tylko i wyłącznie – z brzmieniem niezbyt popularnego instrumentu w projektach solowych. Mowa tu o altówce, która staje się na tej płycie nie tylko nośnikiem muzyki, ale też odbiciem wirtuozerii i całej koloratury emocji.

Profesjonalizm artysty jest niewątpliwy, jednak zaprezentowanie tego interesującego instrumentu smyczkowego od strony czysto technicznej, pokazanie jego wielowymiarowości i “duszy”, nie jest takie proste. Tym bardziej, jeśli za tym ma stać przekaz, czy też powinność opowiedzenia jakichś historii. Niełatwe jest to o tyle, że artysta nie zrezygnował z klasycznego podejścia do samej formy, przy jednoczesnym tchnięciu świeżości mieszczącej się w teraźniejszej rzeczywistości muzycznej. Czasem stwierdzenie “klasyczny” przywołuje skojarzania z czymś niemającym pełnoprawnej racji bytu w dzisiejszych czasach. Owszem ten album wymaga naszego zaangażowania i otwartości, ale nie stanowi czegoś oderwanego od uniwersalnych, bliskich każdemu człowiekowi wartości. Dzięki temu właśnie, z daleka od jakichkolwiek unowocześnień, tworzy istotną część kultury.

Poprzez rozmach i wyobraźnię Krzysztofa, udało się nadać wszystkim utworom wyrazistego sznytu współczesności. Zawsze jednak artysta odnosi się z niebywałym szacunkiem i delikatnością do tak znaczącego dorobku. Tym bardziej, że mamy do czynienia z wybitnymi dziełami (sonaty) Fiodora Druzhinina i Mieczysława Wajnberga.

Prawdziwym rarytasem staje się zaprezentowana interpretacja Capriccio „Hommage à Paganini” op. 55 i niezwykle ważny polski akcent w postaci jednego z najpopularniejszych utworów skrzypcowych Grażyny Bacewicz (“Polish Capriccio” – kaprys w wersji altówkowej opracowany przez Jerzego Kosmalę). To najlepszej próby wykonanie pokazuje podejście do skomplikowanej materii muzycznej, która już od strony technicznej kryje w sobie kilka stopni trudności. Poza tym ukazanie jej w tak czystej formie, a jednocześnie odnalezienie konsensu melodycznego i rytmiki, budzi niewątpliwy podziw.

Udało się stworzyć przestrzeń, w której artyzm i precyzja wykonawcza doskonale stapiają się w jedną całość (m.in. akordy, rozpiętość dynamiczna), przy jednoczesnym zaznaczeniu w kompozycjach własnego indywidualizmu. Artysta umiejętnie odsłania warsztat, zwracając uwagę na najmniejsze szczegóły, jednak ważniejszym staje się stworzenie poruszającej wizji, która wykracza poza jakiekolwiek oczekiwania. Warto też zwrócić uwagę na ekspresję, która nie przesłania innych elementów doprecyzowania utworu (Viola Sonata: II. Vivace, Viola Sonata: IV. Maestoso. Allegro risoluto).

“ReVIOLAtion” należy rozumieć jako “altówkową rewolucję”, co w tym przypadku można też odbierać jako rozciągnięcie horyzontów związanych z muzyką klasyczną, która dzięki takim projektom ma niebywale znaczące miejsce we współczesności. Walor edukacyjny jest tylko wartością naddaną do tego albumu, choć trzeba zaznaczyć, że wybrany repertuar nie należy do oczywistych. Propagowanie takich kompozycji jest czymś szalenie istotnym, tym bardziej, że mamy do czynienia z wybitnymi dziełami, które w wykonaniu Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa będą na zawsze stanowić doskonałe “kompendium” wiedzy. “ReVIOLAtion” będzie także nieodzownie dostarczać najlepszych przeżyć estetycznych, co w przypadku takiej muzyki ma pierwszorzędne znaczenie."

12.02.2021
Łukasz Dębowski
Źródło: https://polskaplyta-polskamuzyka.pl/2021/02/12/krzysztof-komendarek-tymendorf-reviolation-recenzja

Recenzja „ReVIOLAtion” w Ruchu Muzycznym

Recenzja „ReVIOLAtion” w Magazynie Presto

Recenzja „ReVIOLAtion” w pizzicato.lu - Pizzicato Supersonic Award

ReVIOLAtion; Fyodor Druzhinin: Sonate für Viola solo; Mieczyslaw Weinberg: Sonate für Viola solo Nr. 3; Henry Vieuxtemps: Capriccio Hommage a Paganini für Viola solo op. 55; Grazyna Bacewicz: Polish Capriccio für Viola solo; Krzysztof Komendarek-Tymendorf, Viola; 1 CD Naxos 8.551432; Aufnahme 03/2017; Veröffentlichung 27/11/2020 (50'58) – Rezension von Uwe Krusch

Mieczysław Weinberg (1919-1996) *Sonata na altówkę solo nr 3 op.135 (1982)* – Muzyka Współczesna odc.75

– Nie masz chyba pojęcia, jak wielkie znaczenie ma dla mnie też i to, że tak pięknie moją muzykę zagrał Polak. A gdy jeszcze na koniec płyty usłyszałem piękny kaprys Grażyny Bacewicz, to moja tęsknota za ojczyzną i piękno wykonania sprawiły, że musiałem się zamknąć w bibliotece sam na sam ze swoją muzyką i ze swoimi wspomnieniami.
– Nie miej złudzeń, proszę, że moja sonata to utwór dla każdego, ale jeśli kochasz altówkę, to zapamiętaj, proszę, nazwisko Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa i pilnie obserwuj każde jego nowe nagranie.
Chciałem odłożyć na miejsce płytę tego nowego geniusza altówki, ale Weinberg przytrzymał moją dłoń i powiedział:
– Mogę pożyczyć. Posłuchaj jej, proszę, kilka razy, koniecznie w samotności, a jeśli zechcesz ją zatrzymać na stałe, będę niezwykle szczęśliwy. I bardzo cię proszę jeszcze o jedno – jeśli kiedyś spotkamy się ponownie, mów do mnie moim polskim imieniem. Jestem Mietek…"

01.01.2021
Andrzej Łada
Źródło: https://www.kronikaludwika.blog/mieczyslaw-weinberg-1919-1996-sonata-na-altowke-solo-nr-3-op-135-1982-muzyka-wspolczesna-odc-75/

Recenzja „ReVIOLAtion” w MusicWeb International

„Ta płyta zasługuje na bardzo ciepłe przyjęcie, zarówno za wybór repertuaru, jak i za klasę wykonania"

Styczeń 2021
Philip Borg-Wheeler
Tłumaczenie: Dominika Pieczka
Źródło: MusicWeb International

"ReVIOLAtion” - Album miesiąca Turkish Viola Society

 

09.12.2020

Źródło: https://turkishviolasociety.com

---

„Wschodząca gwiazda altówki nowej generacji! Krzysztof Komendarek-Tymendorf jest bardzo charyzmatycznym i unikalnym altowiolistą swojego pokolenia. Artysta jest w pełni ukształtowany, charakteryzuje go doskonała technika tak prawej, jak i lewej ręki; operuje wyrównanym w całej skali dźwiękiem, którym potrafi cieniować, różnicując tym samym barwę w zależności od narracji utworu. Jego grę cechuje duża ekspresja, muzykalność, bardzo dobra technika, bogate brzmienie, duża rozpiętość dynamiki oraz artykulacji. Muzyka w jego wykonaniu nabiera miękkości i charakteru przez znakomitą intonację, rytmicznie doskonałą. Świadomie interpretuje i nadaje indywidualny sens wykonywanym utworom.
Aby podjąć się nagrania sonat solowych Fiodora Drużynina oraz Mieczysława Wajnberga, należy dysponować bardzo dobrą techniką dwudźwiękową, techniką gry akordów. Są to utwory z najwyższej półki wykonawczej. Wykonanie tych sonat jest na wysokim poziomie. Kaprys polski Grażyny Bacewicz oraz Capriccio Henriego Vieuxtempsa to krótkie utwory, w których Krzysztof Komendarek-Tymendorf zaprezentował dużą muzykalność oraz bogaty wolumen dźwiękowy”

27.11.2020
Prof. Irena Albrecht

---

10. Festiwal Szalone Dni Muzyki - „Kartki z podróży” - La Folle Journée Festival

 "(…) Z niepokojącą filmową historią dialogowała grupa znakomitych muzyków, w tym aż dwóch ambasadorów kampanii społecznej Save the Musi: altowiolista Krzysztof Komendarek-Tymendorf oraz jego wuj Władysław „Gudonis” Komendarek, który generował całkowicie kosmiczne brzmienia przy użyciu zestawu instrumentów elektronicznych. (…) „Gudonisowi” towarzyszyła grupa instrumentów smyczkowych, złożona z muzyków działających na co dzień na pograniczu klasyki i jazzu. W skład tria pod przewodnictwem skrzypka Mateusza Smoczyńskiego, założyciela fenomenalnego Atom String Quartet, wchodził wspomniany już altowiolista Krzysztof Komendarek-Tymendorf, wykładowca związany z Akademię Muzyczną im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, a całość dopełniał na wiolonczeli Mat Kwiatkowski, lider założonego w tym roku zespołu Diskopolis, poruszający się na pograniczu klasyki, jazzu disco, folku, rocka i electro. Muzyka akustyczna opierała się w ogromnej mierze na improwizacji – podczas dwugodzinnej projekcji można było podziwiać wirtuozowskie zmagania wszystkich instrumentalistów, popisujących się nie tylko świetnym wyczuciem obrazu i zgraną współpracą z „Gudonisem”, ale także wysokimi umiejętnościami technicznymi. Muzyczny komentarz obfitował w wirtuozowskie pasaże i przyprawiające o zawrót głowy repetycje. Po zakończeniu seansu w pamięci, zamiast charakterystycznej linii melodycznej, pozostała specyficzna atmosfera całego wydarzenia."

29.09.2019
Koncert imrowizowany do filmu Metropoolis w Teatrze Wielkim - Opera Narodowa w Warszawie w wykonaniu: Władysław „Gudonis” Komendarek, Mateusz Smoczyński, Krzysztof Komendarek-Tymendorf, Mat Kwiatkowski
Agnieszka Cieślak
Źródło: Meakultura.pl
10. Festiwal Szalone Dni Muzyki - „Kartki z podróży” - La Folle Journée Festival

---

Beskidzki Festiwal Klasyki „Cavatina Classics” w Bielsku-Białej

 "Już pierwszy koncert festiwalowy za nami! Doskonały koncert „Duo del Gesù”. Nie zabrakło tam i pięknych subtelności i soczystego brzmienia. Zespół zabrał nas w niezwykłą podróż po repertuarze, który mógł być nowością nawet dla wytrawnych słuchaczy. Wspaniała prapremiera niezwykle interesującego utworu Kamila Cieślika, bardzo ciekawe opracowania Tańców węgierskich i piękny „Król olch” wymuszony przez zachwyconą publiczność na bis. Ale chyba szczególnie wzruszające były duety Mozarta i Haydna. Mieliśmy wrażenie jak podczas odwiedzin u starych dobrych przyjaciół, którzy po raz pierwszy postanowili pokazać nam w swoim domu tajemniczy, ale z niezwykłym smakiem urządzony pokój, który rzadko pokazują swoim gościom. Było przepięknie. Jak widać na zdjęciu publiczność jeszcze po koncercie żywo dzieliła się swoimi wrażeniami."

28.05.2019
Koncert Duo del Gesú
Iwona Loranc
Beskidzki Festiwal Klasyki „Cavatina Classics” w Bielsku-Białej

---

Recenzja koncertu Duo del Gesú w ramach IV Dolnośląskiego Festiwalu Muzycznego

 " (…) Różnorodność stylistyczna programu wieczoru, wirtuozeria i klasa wykonawcza muzyków, piękne wnętrze, gościnność gospodarzy i przede wszystkim gorąco reagująca publiczność sprawiły, że kolejny koncert IV edycji Dolnośląskiego Festiwalu Muzycznego należy uznać za niezwykle udany."

20.06.2016
Koncert Duo del Gesú w Pałacu w Kamieńcu k. Kłodzka
Andrzej Lemesz
Źródło: Telewizja Sudecka
IV Dolnośląski Festiwal Muzyczny

---

Recenzja koncertu Duo del Gesú w ramach EURO Chamber Music Festival Gdańsk

 "(…) Po pierwsze - tradycyjny koncert pierwszego dnia festiwalu w wykonaniu jego dyrektorów czyli Duo del Gesù. Skrzypek Arnaud Kamiński i altowiolista Krzysztof Komendarek-Tymendorf od kilku lat koncertują razem. Dwa instrumenty, a brzmią jak kwartet, swobodnie wypełnili dźwiękiem surowe wnętrze kościoła Św. Katarzyny. Może ze względu na trudny, ambitny repertuar jest to mało popularna formacja, muzycy grają często nie tylko oryginalnie na duet napisane dzieła, ale i własne aranżacje, improwizacje, sięgają też po muzykę współczesną. Zostali docenieni przez europejską publiczność podczas tournée w Niemczech i Włoszech w 2011 roku, a także na włoskim konkursie „Cittá di Barletta”, który wygrali w tym roku. Również gdańska publiczność przyjęła ich występ ciepło, nie chciała się rozstać z dwójką wirtuozów, grających ze swobodą, wrażliwością i dużym wyczuciem stylu. I, co równie ważne, niezwykle sympatycznych. Rekomendacją pięknego brzmienia niech będzie obecność kilkumiesięcznego melomana, jeszcze w foteliku samochodowym, który grzecznie wysłuchał koncertu z drugiego rzędu, wcale się nie dziwiąc, ani nie protestując przeciw kaskadzie dźwięków, a później braw."

21.10.2015
Anna Markiewicz
Źródło: Magazyn Presto http://prostoomuzyce.pl/na-poczatku-bylo-euro
Inauguracja EURO Chamber Music Festival Gdańsk

---

41. International Viola Congres

 
"Muzycy łączyli harmonijny styl wykonania z niesamowicie symetrycznymi ruchami ciała. Nawet jeśli momentami szala równowagi przechylała się nieco w stronę imponująco rezonującej altówki, kongresowej publiczności, złożonej z entuzjastów tego instrumentu, najwyraźniej to nie przeszkadzało."
 

11-15.09.2013
Koncert Duo del Gesú
Andrew Filmer
In Review: the 41st International Viola Congress
Tłumaczenie: Dominika Pieczka
Źródło: Journal of the American Viola Society, Vol. 2 Issue 1 December 2013

---

Recenzja II koncertu kameralnego w ramach Lubuskiego Festiwalu Muzycznego

 "(…) Zaraz potem na scenie pojawił się inny skład: skrzypek - Wojciech Wieczorek i altowiolista - Krzysztof Komendarek-Tymendorf. Para zaprezentowała Duety op. 60 Roberta Fuchsa oraz Johanna Halvorsena/G.F. Haendla Passacaglię i Sarabandę. (…) Utwory wykonane tego wieczoru przez niewątpliwie utalentowanych muzyków pozostawiły po sobie wrażenie przemyślanej konstrukcji realizowanej w oparciu o wirtuozerię techniczną i pełne zrozumienie muzycznego wyrazu. Nie ulega wątpliwości, że muzycy fantastycznie się uzupełniają i prowadzą na scenie wyjątkowo błyskotliwą konwersację wynikającą z pełnego dopracowania szczegółów.
Z kolei Haendlowska Passacaglia i Sarabanda w opracowaniu na skrzypce i altówkę przez Johanna Halvorsena, norweskiego skrzypka i kompozytora, to dzieło wymagające precyzji i zdyscyplinowania obojga muzyków, technicznej sprawności, błyskotliwej wirtuozerii oraz przeprowadzenia pewnej dramaturgii, która dokonuje się w płynnym przechodzeniu z jednej wariacji do kolejnej.
Skrzypce grają coś prostego mówi Pinchas Zukerman do wchodzącego na scenę Itzhaka Perlmana ale altówka to coś dopiero specjalnego kontynuuje altowiolista; wzajemne utarczki prowadzone za kulisami przed wejściem na scenę to specjalność artystów. Dystans i poczucie humoru, zwłaszcza przed wykonaniem, w którym oba instrumenty są traktowane równo, a powodzenie interpretacji zależy od znalezienia wspólnego mianownika przez oboje artystów, nie należy do rzadkości. Tu też to mieliśmy.
W niedzielnym wykonaniu wiele mogło się podobać: i ten uśmiech muzyków, i ich energia, opanowanie tekstu muzycznego oraz wiele momentów naprawdę bardzo dobrych, przemyślanych. (…) W całokształcie zwracały jednak uwagę wyrafinowane wykończenia fraz, duża muzykalność i dramaturgia (…).
W finiszu tego kameralnego wieczoru zabrzmiał utwór, którego nie mogło zabraknąć (…), a więc Kwartet obojowy F-dur KV 370 W.A. Mozarta w wykonaniu Christophera Hartmanna (obój), Wojciecha Wieczorka (skrzypce), Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa (altówka) oraz Bartosza Koziaka (wiolonczela). W interpretacji tych artystów Kwartet w zupełności zaspokajał i zmysły, i zapędy analityczne słuchacza. Rozmowa czterech inteligentnych rozmówców to porównanie, które ma jak najbardziej rację bytu, kiedy spotykają się muzycy o podobnej wyobraźni, podejmujący się wykonania formy klasycznej, zrównoważonej, dość lapidarnej, ale efektownej w wyrazie. (…) "

06.05.2012
II Koncert Kameralny w wykonaniu:
Christoph Hartmann (oboista Berliner Philharmoniker), Wojciech Wieczorek, Krzysztof
Komendarek-Tymendorf, Bartosz Koziak
Anna Boczan
Źródło: Meakultura.pl
Lubuski Festiwal Muzyczny w Zielonej Górze